Dziurawiec zwyczajny

Opis rośliny

Właściwości dziurawca zwyczajnego

Układ nerwowy

Dziurawiec należy do roślin wykazujących działanie wielokierunkowe. Zawarta w niej hiperycyna i hiperforyna mają silne działanie przeciwdepresyjne, wspierające działanie hormonu szczęścia, lecz tylko w przypadku roztworów alkoholowych i oleistych. Przyjmowany doustnie łagodzi przejściowe, lekkie lub umiarkowane stany depresyjne oraz przygnębienie, któremu towarzyszy apatia i zaburzenia snu. Do tego poprawia koncentrację, wspomaga proces uczenia się i zapamiętywania. Pomaga w razie niepokoju, pobudzenia na tle neurologicznym, a także dzieciom, które miewają lęki nocne i moczą się w nocy.

Przewód pokarmowy

Dzięki zawartym w surowcu garbnikom i flawonoidom dziurawiec wspomaga leczenie schorzeń wątroby i zapobiega powstawaniu kamieni żółciowych. Medycyna ludowa zaleca stosowanie ekstraktów w przypadku stanów zapalnych i skurczowych dróg żółciowych, zastojów żółci w pęcherzyku żółciowym oraz osłabieniu wątroby. Działa rozkurczowo oraz ściągająco na błonę śluzową przewodu pokarmowego, łagodzi stan zapalny żołądka i jelit, stymuluje wydzielanie soku żołądkowego, poprawia apetyt oraz niweluje zgagę, wzdęcia, gazy, biegunkę, a także bóle brzucha.

Nowotwory

Hiperforyna dodatkowo indukuje śmierć komórek nowotworowych – guzów litych oraz komórek białaczkowych. Do tego zmniejsza skłonność do przerzutów nowotworowych, zmniejsza ich inwazyjność oraz hamuje proces tworzenia się nowych naczyń krwionośnych.

Układ moczowy

Napary z dziurawca wykorzystywane są ze względu na jego lekko moczopędne właściwości oraz w przypadku kamicy moczowej, niezależnie od umiejscowienia złogów oraz rodzaju kamicy. Dzięki hiperozydom zwiększa dobową ilość wydalanego moczu o 15-30%, do tego wspiera także leczenie skazy moczanowej.
Dziurawiec stosuje się również w kuracji wspomagającej leczenie bielactwa. Preparat podawany jest zarówno doustnie, jak i zewnętrznie w formie oleju lub soku, w miejscach dotkniętych chorobą, po czym naświetla się je promieniami nadfioletowymi.

Zewnętrznie

Stosowany zewnętrznie przyspiesza bliznowacenie oraz gojenie skórnych zmian chorobowych, takich jak powierzchowne oparzenia, odmrożenia, podrażnienia, rany i ukąszenia owadów. Stosowany jest także ze względu na swoje znieczulające działanie w leczeniu chorób jamy ustnej i gardła, np. zapalenie jamy ustnej, gardła i dziąseł. Działa antyseptycznie i ściągająco na błony śluzowe i skórę, zwalcza trądzik, a także wrzody i ropnie.

Rośliny o podobnym działaniu

Zaburzenia snu – Jodła pospolita
Kamica żółciowa – Centuria pospolita
Nowotwory – Bukko brzozowe
Bielactwo – Ruta zwyczajna
Odmrożenia – Krwawnik pospolity

Przeciwwskazania do stosowania dziurawca

Częste i regularne spożywanie dziurawca wchodzi w interakcje z lekami, ponieważ jest inhibitorem enzymu wątroby, który odpowiada za eliminację wielu cząsteczek, w tym leków antykoncepcyjnych, antydepresyjnych, przeciwwirusowych, przeciwmigrenowych rozrzedzających krew, na epilepsję i leków takich jak teofilina, digoksyna, cyklosporyna, indynawir, steroidy i antykoagulanty. Alkoholowych preparatów nie podawać dzieciom i osobom chorym z uszkodzeniem wątroby. Nie podawać kobietom w ciąży i karmiącym piersią. Łączenie hiperycyny zawartej w dziurawcu z lekami przeciwdepresyjnymi może łatwo doprowadzić do wystąpienia zespołu serotoninowego. Powoduje uczulenie na promieniowanie słoneczne dlatego najlepiej korzystać jesienią, zimą i wczesną wiosną. Nie wolno korzystać z solarium i kąpieli słonecznych. Nie poleca się go osobom o jasnej karnacji. Kuracje stosować nie dłużej niż 3 miesiące.

Pozyskiwanie

Najlepiej zbierać w lipcu, na początku kwitnienia. Zrywamy górną część rośliny (kwiaty, pąki, młode liście). Suszyć w ciemnym, przewiewnym i odosobnonym miejscu ponieważ zapach powoduje bóle głowy i osłabienie). Ususzone przechowujemy w ciemnym, szczelnym pojemniku, w suchym miejscu. Kontakt z rośliną podczas zbioru może powodować uczulenie i stany zapalne skóry.

Składniki aktywne

Przepisy z wykorzystaniem dziurawca